Nie, Broniu, tymczasem jeszcze nie. Później, może wieczór...<br> Jak ojciec chce. Piwo zaraz przyślę. Tylko niechże się ojciec znowu na klucz nie zamyka...<br>II<br> Przekręciwszy kontakt wszedł Lewandowski do drugiego, mniejszego pokoiku. Było tam miejsce, które nazywał żartobliwie konfesjonałem, gdzie najlepiej lęgły się myśli i wspomnienia o ubiegłym życiu. W kącie obok białego kaflowego pieca stało niewielkie, na praktyczny czarny kolor zabejcowane biurko, w którym - przy zupełnej ciszy - słychać było niekiedy szelest kornika drążącego stare drewno. Na biurku, w jego szufladach oraz na ścianie nad biurkiem zgromadzone było wszystko najcenniejsze, co się Lewandowskiemu zachowało z kilkudziesięciu lat przeszłości politycznej i rodzinnej