długości przed nami. Coraz szybciej<br>przebierając wiosłem i zarazem nadając jego uderzeniom coraz bardziej<br>wyrównany rytm, wyszliśmy wkrótce na czoło. Mogłoby się wydawać, że<br>ledwo zanurzam pióra w wodzie, lecz kajak coraz ostrzej pruł rzekę,<br>coraz większe bryzgi wyrzucał spod dziobu, tak że prawie w oczach<br>oddalaliśmy się od pozostałych kajaków. Byłem z wiosłowaniem dobrze<br>obeznany. Tuż po wojnie większość czasu spędzałem na Wiśle, jeżdżąc,<br>czym się dało, łódką, tratwą, a także kajakiem, rzucałem miny na ryby,<br>wypływając aż na środek, nie mówiąc już, że szukałem skarbów, nurkując<br>po dnie, bo mówiono, że rzeka zasłana jest skarbami po tej wojnie.<br> Czułem