Wszedł na dziedziniec. Było tu dzisiaj pusto i ponuro. Szare mury zlewały się z chmurami wiszącymi tuż nad flankami baszty. Nawet baszta, pozbawiona błękitnego tła, wydawała się niska i jakby przygarbiona. Chłopiec przeciął dziedziniec, skierował się w stronę lewego skrzydła zamku. Naraz zatrzymał się. Tuż przed nim zakołysały się krzaki kaliny, a z ich gęstwiny wyłonił się młody mężczyzna. Ubrany był po sportowemu - welwetowe spodnie, granatowa wiatrówka. Mandżaro cofnął się gwałtownie. Wtedy dopiero młody człowiek spostrzegł go. Na jego twarzy odbiło się zdziwienie. Uczynił taki gest, jakby chciał zatrzymać chłopca.<br>Chwilę stali naprzeciw siebie, zakłopotani tym nieoczekiwanym spotkaniem. Pierwszy odezwał się