Koniecznie rwał się do tego wojska jak wszyscy młodzieńcy wokół. Komuś winien był pieniądze, a zresztą on naprawdę chciał walczyć o Polskę. Na wjeżdżający pociąg oczekiwały na stacji tłumy. Trzeba było się przeciskać, a ja miałam olbrzymi brzuch. Stanęłam na stopniu wagonu, kiedy zsunęła się na mnie ciężka walizka. Uderzyła kantem w brzuch. Zabolało. Krzyknęłam, upadłam, omal mnie nie zdeptali. Przeraziłam się... Rozbeczałam, rozwrzeszczałam. To był początek dziewiątego miesiąca.<br> Urodził się kilka dni później martwy. Duży chłopiec ze zmiażdżoną potylicą. Czy to wina mojego męża? Gdyby został przy mnie... Przyjechał dopiero po pogrzebie, w mundurze, i wydał mi się najbardziej obcym