że sami są cząstką tego wielkiego dogorywającego demokratycznego organizmu. Kto czuje się bardziej "obcym", ten widzi lepiej. O sowiecko lub sowiecko-podobnych systemach zwykliśmy twierdzić, że nie mają w sobie cech auto-regeneracyjnych, ponieważ każda rzeczywista próba reformy grozi podważeniem systemu i działa eskalacyjnie, rozsadzając strukturę władzy. O ustrojach demokracji kapitalistycznej powiedzieć tego żadną miarą nie można. Są to naczynia otwarte, w których odbywa się burzliwy i niekontrolowany ferment. Optymiści nazywają to wolnością, pesymiści - rozpasaniem i anarchią. Oczywiście te epitety niczego nie wyjaśniają. Charakteryzują tylko osobistą wysoce emocjonalną afirmację lub negację stanu, w którym znalazły się demokracje parlamentarne. Tak czy owak