się zgonem. On dobiega kresu.<br>Jechali w rozpylonym świetle księżyca, góry połyskiwały jak w śniegu, może nawet na wysokich stokach rozgwieżdżone niebo strząsnęło rosę. Blask reflektorów wycinał z drogi czerwony klin ubitej kołami gliny, zapieczonej w upale.<br>Nagle zamajaczyło przed nimi stado baranów, stłoczone wzbijało rudawy obłok kurzawy. Mężczyźni spędzali karłowate krowy w rów, zmuszając do kozich skoków. Buchnęły wonie obory: mleka i łajna. Kobiety przystanęły, wysokie, w szalach zarzuconych na głowy. Psy przebiegały w świetle reflektorów, błyskały czarne ich wargi i białe kły.<br>Siwa smuga dymu drzewnego wisiała w powietrzu tuż nad grzbietami spłoszonych owiec. Kobiety niosły miedziane naczynia zawieszone