teczka" dokumentująca trzyletni okres jej współpracy jest i tak niczym w porównaniu z czterdziestoma dwoma grubymi tomami akt na temat jej samej i jej męża, zgromadzonych w okresie, gdy jako "dysydenci" byli pod stałą obserwacją. 42 tomy ustawione na półce wyglądają zapewne imponująco; sceptyk mógłby jednak wskazać na fakt, że kartoteki tego typu rosną bardzo szybko, jeśli zawierają skrupulatnie gromadzone transkrypcje wszystkich, nawet najbardziej niewinnych rozmów telefonicznych, kopie korespondencji itp. Znamienne, że Christa Wolf woli mówić o objętości swojej "dysydenckiej" kartoteki niż jej konkretnej zawartości.<br> Jej argument "wizualny" ktoś współczujący i sprzyjający autorce mógłby jednak w dobrej wierze przyjąć. Mógłby też