mi się nie udało do nikogo wprosić, opędzałem głód kluskami kładzionymi z cukrem - zapas mąki i cukru ciągle jeszcze był w domu. <br>Żyłem więc praktycznie bezgotówkowo. Najgorsze były dla mnie dni - jeden lub dwa w miesiącu - kiedy do Warszawy przyjeżdżała moja mama. Zawsze się spiesząc, umawiała się ze mną w kawiarniach, żeby tam ze mną porozmawiać. Nie wyobrażałem sobie, żeby za mnie płaciła - w końcu, kiedyś wyprowadziłem się z domu po awanturze na temat tego, jak to fatalnie ona sobie radzi z naszymi finansami, więc teraz nie mogłem nie udawać gentlemana... Na szczęście, jeszcze zmuszałem się do kilku korepetycji w miesiącu