to najmniejszej ochoty. Wymknąłem się z bramy ostrożnie, przygotowany na wszystko, ale ludzie chodzili jak przed wojną i powoli odzyskiwałem spokój. Trochę się jeszcze peszyłem na widok Niemców, ale tym razem nie wyciągali pistoletów, więc i ja zacząłem oglądać wystawy. Przypatrywałem się też ruinom znanych mi domów. Ze zdziwieniem zauważyłem kawiarnię, gdzie było tłoczno i gwarno. Podjechała pod nią właśnie śmieszna riksza z ludźmi dostatnio ubranymi. Ten widok znacznie mnie uspokoił.<br>Przed następną kawiarnią przystanąłem na dłużej. Nazywała się "Swann" i pamiętałem ją sprzed wojny. Przez uchylone drzwi dobiegały dźwięki fortepianu. Po chwili wahania wszedłem do środka. Właśnie od stolika zerwali