sekund odmierzanych przez parkometry. - Oklaskom nie było końca.<br>- Jak pan na to wpadł - wykrzyknął mecenas W. - To przełomowe stwierdzenie.<br>W istocie. W tym miejscu powinna być jak zawsze - błyskotliwa puenta. Niestety czas parkowania właśnie mi się skończył.&lt;/&gt;<br><br><br><br><br><br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;Mąż mojej żony&lt;/&gt;<br>Z rozmową jest jak z grzybem: nie rośnie, gdzie mu każą, ale tam, gdzie chce - wiem, bo ostatnio cały niedzielny poranek uganiałem się za nimi po chaszczach. Myśl ta przyszła mi do głowy kilka godzin po spacyfikowaniu lasu, gdy brudni, w łachmanach, z pajęczynami we włosach wracaliśmy do domu, niosąc triumfalnie dwa podgrzybki, a drogę przecięli nam Roszkowie. Roszko, spocony jak