Czerwona jak kropelka krwi, biedronka chodziła sobie po wewnętrznej stronie starej, żelaznej obręczy, leżącej za siatką, na terenie składnicy złomu. Biedronka przystawała i ruszała dalej, zawracała nagle i znów podejmowała wędrówkę.<br>I co chwila była na początku jakiejś drogi.<br>Koniec wędrówki był zarazem jej początkiem.<br>Łoskot pociągu wpadającego na stację kazał Aurelii podnieść głowę, a biedronkę skłonił do krótkiego postoju. Zamigały niebiesko-żółte wagony i Aurelia zdała sobie sprawę, że jeśli zamierza znaleźć ojca w tłumie ludzi wysypujących się na peron, powinna stanąć jak najszybciej u jego przeciwnego końca, przy wylocie na ulicę.<br>Pobiegła pustym jeszcze peronem, ale pociąg zahamował już