swojej szeleszczącej, świeżej pościeli (ogromna, pękata pierzynka i puchowa poducha, obleczone wymaglowaną tkaniną w czerwoną kratę). Przez otwarte okno napłynęła fala ślicznego zapachu i Aurelia przez dobry kwadrans usiłowała sobie przypomnieć, jaki to kwiatek tak oszałamiająco pachnie. Jak dawno już nie była w normalnym ogródku! - ach, i przecież to wtedy, kiedy była tu z mamusią, nauczyła się nazwy tego pachnącego kwiatka.<br>Biedna, biedna mamusia.<br>Dlaczego tak nie lubiła tu przyjeżdżać?<br>Babcia głośno chrapnęła w swoim łóżku, stojącym pod przeciwległą ścianą - było duże jak transatlantyk, drewniane, z faliście wyciętym wezgłowiem i wysokimi burtami. Prawdziwe, porządne wiejskie łóżko. To, na którym spała Aurelia, było