aby lizać własne rany. Odeszłam od niego, ponieważ przez ten rok po prostu się zmieniłam. A miłość opadła ze mnie jak liście z klonu przed domem. Odeszłam, bo nie byłam szczęśliwa i nie mogłam wyobrazić sobie, że kiedykolwiek będę. I ostatecznie dlatego, że popełniłam błąd.<br>Odejście było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek musiałam zrobić w życiu. Kiedy rozstawaliśmy się po ostatniej rozmowie i on stał na ulicy, z przygarbionymi ramionami i łzami w oczach, powiedziałam: &#132;Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwy... pewnego dnia... naprawdę...". On odrzekł gorzko: &#132;Hmm... tak". Poczułam się jak najgorsza kreatura, od czubka głowy po palce stóp wypełniona