pamięta panią Elizę, w kapeluszu na kopulastej fryzurze używającą przejażdżki z "najmilszym woźnicą" na koźle - panem Bochwicem, w szerokoskrzydłej panamie na głowie. W ręku dzierży jakieś rośliny (zapewne ususzy je potem na przewiewnym ganku i wklei do zielnika), stajenny chłopak trzyma konia za uzdę (pani Eliza lękała się zawsze, że klacz się spłoszy i poniesie). A oto i drugi obraz, drugi temat: wakacyjne zajęcia pani Elizy. Drobnymi rączkami godzinami wybierała ze stosów suszonych ziół i kwiatów, odpowiadające jej kształtem i pastelowymi raczej barwami, okazy i potem kleiła je na kartach. - Pomagałam jej - wspomina moja rozmówczyni. - Cieszyła się, gdy udało się stworzyć