swoje i innych robotników oraz obniża zarobki kolegów przez podbijanie norm, jakoś nie stoi w sprzeczności z jego szlachetnym dążeniem do pomnożenia wspólnego dobra.<br> Nie można też powiedzieć, żeby niewątpliwe matołectwo tego herosa pracy objawiało się autorowi jako smutny produkt totalitarnego absurdu - którym z pewnością musiało się wydać nawet posłusznie klaskającym widzom kolejnych NRD-owskich premier sztuki, od pierwszej w roku 1958 do najnowszej (i oby ostatniej) w 1988. Jeśli jest za co dziękować tłumaczowi i wydawcy tej godnej pożałowania bredni, to chyba tylko za to, że pozwolili nam w ciągu pół godziny lektury zrozumieć, jak koszmarna musiała być przez te