a następny powalił go na ziemię. I w tej chwili Ol-mon przestał być ulubieńcem tłumu. Wszak największym bohaterem gawiedzi jest zawsze ten, kto pokonał poprzedniego bohatera.<br>Myśli Dorona krążyły daleko. Wędrowały ku puszczy, która przed laty napełniła go swą mocą.<br>&lt;tit&gt;7. Liść&lt;/&gt;<br>Zostało dwóch.<br>Zadęły rogi i rozklekotały się kołatki. I ucichły.<br>Olgomar przewyższał rywala o pół głowy, wydawał się jednak chudszy, drobniejszy. Miał mocne nogi i węźlaste ramiona. Bił się tak, jak większość przybyszy z północnych rubieży Leśnych Gór. Nogi przesuwał ostrożnie, ledwie odrywając stopy od ziemi. Sztywno wyprostowany, kontrolował każdy mięsień swego ciała. Chwycona pewnymi dłońmi maczuga nie