go tajemniczego, ale istotnego mechanizmu, który utrzymywał go przy życiu. <br>Ojcu natomiast przybyło jeszcze jedno traumatyczne doznanie. Rozcinanie klatki piersiowej, widok zakrzepłej krwi, nieruchomych płuc i serca, w które lekarze pchali swoje zbawcze ręce, opowieści o ciałach już martwych, nieczynnych, leżących w łazienkach na specjalnych katafalkach, o stężeniach pośmiertnych, sinym kolorze skóry - tej opaleniźnie śmierci.<br>Chciał wtedy bardzo, żeby go przenieśli do małej, pomarańczowej salki z widokiem na kościół Świętego Antoniego. Mówił, że święty Antoni jest patronem rzeczy zagubionych, a on tak się właśnie czuje, jak zgubiona rzecz. Czuje się zagubiony, porzucony, bardzo chce wrócić, znowu znaleźć się blisko nas, w