Pokazy takie są zjawiskiem interesującym przede wszystkim dla semiologa: ma on tu bowiem do czynienia z szeregiem znaków, w których szczególnie wyraźnie można oddzielić funkcję denotacyjną od konotacyjnej. Problem denotacji przedstawia się stosunkowo prosto. Patrząc z trybun stadionu, widzimy, jak sylwetki ludzkie, same w sobie pozbawione znaczenia, dzięki rytmicznej koordynacji komponują się w pewne obrazy czy "napisy": godło państwowe, zarys granic kraju, okolicznościowe hasło. Jedyną komplikacją jest tu fakt, że ta denotacyjna funkcja nie ma charakteru ciągłego, nie realizuje się bez przerwy od początku aż do zakończenia widowiska; można by raczej powiedzieć, że tylko chwilami gromada uczestników pokazu formuje się w obraz