obraz. I, jak wyraził się jeden z przyjaciół &lt;name type="person"&gt;Mathieu&lt;/&gt;, doprowadzając konsekwentnie geometryzację cézanne'owską, przedstawiają ostateczny punkt sztuki uduszonej. Co się zaś tyczy artystów jak &lt;name type="person"&gt;Villon&lt;/&gt;, jak &lt;name type="person"&gt;Manessier&lt;/&gt;, jak &lt;name type="person"&gt;Bissi`ere&lt;/&gt;, artystów destylujących naturę aż do abstrakcji, ta grupa artystów jest odrzucona z nie mniejszą gwałtownością jako sztuka "burżuazyjna", tchórzliwa i kompromisowa.<br>Tu zdaje mi się rzeczywiście "przedmiot upadł ze stołu", ta pociągająca absolutna wolność, ta liryka bez hamulców czy może wnieść więcej niż krzyk, jeżeli jest teorią sztuki wyłączną i obowiązującą? Ale malarstwo, które ogarnęło świat młodych, coś znaczy. W każdym razie jest reakcją przeciwko "uduszeniu sztuki" przez sztywność formuł racjonalnych