bałaguły pędziły z wrzaskiem: "A hij! Hij-ho! Hi-ha-ho!", zaś na jarmolińskim jarmarku młodzież wykrzykiwała ich pieśni:<br>&lt;gap&gt;<br>Zaiste, żeby tak pisać, trzeba u-mieć, jak powiada autor Mieszanin obyczajowych - "piórem machać jak biczem". Beztrosko i szybko. &lt;gap&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div sex="m" type="mon"&gt;<br>stanisław rosiek<br><br>&lt;tit&gt;Śmierć jako nowina.<br>Depesze o śmierci Mickiewicza&lt;/&gt;<br><br>1.<br>Wokół łoża konającego skupiła się niemała grupa osób. W chwili śmierci Mickiewicz nie był sam. A przecież, mimo tej asysty - jak każdy - umierał samotnie. Rację ma filozof: &lt;gap&gt;. I rację ma inny filozof, gdy przypominając po trzech wiekach słowa tamtego, nazywa religijną asystę przy umierającym &lt;gap&gt;. Do śmierci drugiego nie ma dostępu. Współudział jest złudzeniem