smutno.<br>- Ostrzegałem cię - próbował się usprawiedliwić.<br>Dziewczyna położyła mu palec na ustach.<br>- Pocałuj mnie!<br>Bruno nachylił się, ale w ostatnim momencie zrezygnował.<br>I odszedł.<br>Gdy jego sylwetka zniknęła w czarnym tunelu ulicy, po twarzy Inge spłynęła słona strużka.<br><br>&lt;page nr=55&gt;<br><br>&lt;div type="letter"&gt;Mamo!<br>Kochają mnie. Jestem największą ostoją pełzaczy. Jedyną dostrzegalną, namacalną i zrozumiałą końcówką Boga w ich wymiarze. Jestem z nimi zawsze, w każdej nieskończonej chwili ich motylego życia. To ja niosę porządek, spokój i wiarę w chaosie. Ja zapewniam ułudę sensu w rozedrganym cielsku wszechświata. To mnie pragną ujarzmić, oswoić i przytulić do ginących z wycieńczenia ciał. Oddają mi hołd. Jesteśmy połączeni pępowiną