prowincjonalnego wierszopisa awansowały go do godności narodowego twórcy. Jak stwierdza Wojciechowski: &#132;Te dwie ody napoleońskie z roku 1809 były podstawą sławy Koźmiana jako poety. &lt;gap&gt; Od tej chwili, od roku 1809, Koźmian obok Niemcewicza, Osińskiego i Wężyka poczyna zajmować jedno z najwybitniejszych miejsc na parnasie polskim".<br> Cykl wierszy napoleońskich nie kończy się jednak na roku 1809. Do postaci cesarza Francuzów i jego historycznej misji powróci Koźmian jeszcze czterokrotnie: w roku 1810, układając Kantatę na rocznicę koronacji Napoleona; w roku 1812, tłumacząc z okazji bitwy pod Borodino odę Horacego &#150; Do Augusta (IV, 14) oraz pisząc po zdobyciu stolicy Rosji Odę na pożar