w. wyłącznie lub, ostrożniej mówiąc, głównie w pierwszej połowie stulecia.<br><br> Grupę siedmiu mszy (wśród utworów, którymi dysponowałem) tworzą cykle wykorzystujące <br>motywikę pieśni Bogurodzica, sytuowanej wyjątkowo nie tylko w tradycji polskiej <br>kultury muzycznej, lecz także świadomości narodowej. W kompozytorskim zaś aspekcie <br>ewokującej, czy wręcz narzucającej określony typ ekspresji, stwarzającej równocześnie <br>możliwość konotacji symbolicznych. Istnieją dwa różne przekazy tej pieśni ­ <br>krakowski, najbardziej dziś popularny oraz gnieźnieński ­ umieszczane w śpiewnikach <br>kościelnych; w naszych analizach posłużymy się redakcją obu przekazów pieśni, <br>zawartą w Śpiewniku Kościelnym ks. Jana Siedleckiego (1973, s. 178-184). Materiał <br>motywiczny obu przekazów Bogurodzicy był wykorzystywany zarówno w mszach łacińskich, <br>jak i