złamanym rytmie", a raczej - jak pisał krytyk - &lt;gap&gt;. Walca (może jako znaku dawnej stabilnej formacji kulturowej?) nie słychać wtedy, gdy w "umarłej klasie" panuje urywany, zaburzony rytm replik i bezładnych słów, nieskładnych ułamków wiedzy, ułamków "dawnej całości". Walc jako wspomnienie o całości kiedyś możliwej, dziś nie do odzyskania.<br>Szeroka melodia walca kontrastowana jest ze złamanym rytmem; chaotycznym, asemantycznym dźwiękiem oraz urywanym, bezcelowym gestem. To wszystko zaś wpisane w panujący nad całym światem Umarłej klasy tępy rytm śmierci, stukot kołyski-trumny.<br>W przedstawieniu Kantora najważniejszy był więc rytm jako powtarzalność uporczywa, dotkliwa, zamykająca. Pamięć wiecznie trwająca, ale martwa. Nie przemieniająca niczego w człowieku