polskiej, która powtarzała się odtąd na wielu zjazdach, kierownictwo SPD - zdaniem autora - okazało w sporze o parlamentarne wpływy jawną niechęć do realizowania wypowiadanych w ciągu wielu lat sympatii propolskich. Przywódcy praktycy "zrezygnowali wtedy z przełożenia ideału prawa do samostanowienia na rzeczywistość współżycia partyjnego". &lt;page nr=133&gt;. &lt;page nr=80&gt;<br>Ta sprzeczność między słowami a praktyką SPD - kontynuuje autor - była wyrazem dwóch przeciwstawnych nurtów, jakie istniały w łonie tej partii. Dla W. Liebknechta założenie i poparcie polskiej organizacji pokrywało się z możliwością urzeczywistnienia części programu rewolucji 1848 r. Treść tę zawierała również oficjalna, partyjna ocena kwestii polskiej, dla rozwiązywania której obaj z Beblem występowali niekiedy z tradycyjnymi postulatami