bowiem kompromituje religijny przepis na doczesne uspokojenie. Wyszydza w podtekście instrumentalne traktowanie religii.<br>Wyrazem innej ambiwalencji jest głośny, komentowany szeroko utwór &lt;tit&gt;U wrót doliny&lt;/&gt;. Opowiada o końcu świata. Nie wiadomo, czy tym biblijnym z przepowiedni Chrystusa i Apokalipsy św. Jana, czy następującym - powiedzmy - po eksplozji bomby neutronowej. Wykorzystuje wszakże biblijną konwencję: znajdujemy się w dolinie Jozafata, gdzie spędzono wszystkich:<br>&lt;q&gt;przed ostatecznym podziałem<br>na zgrzytających zębami<br>i śpiewających psalmy&lt;/&gt;<br>Ale i przeciwstawia się jej. Narrator wiersza opowiada w konwencji sprawozdania radiowego (&lt;q&gt;ale dość tych rozważań / przenieśmy się wzrokiem / do gardła doliny / z którego dobywa się krzyk&lt;/&gt;). Relacja jest więc reporterska i nie