zagranicznej nie mogła przesłonić jego indolencji i braku zainteresowania w rozwiązywaniu wewnętrznych problemów trapiących społeczeństwo amerykańskie. Nic więc dziwnego, że w połowie jego kadencji w wyborach do Izby Reprezentantów demokraci zyskali przygniatającą przewagę.<br>Było to również złą prognozą dla szans wyborczych Harrisona w 1892 r. Partia Republikańska zebrana na swej konwencji w Chicago, w czerwcu 1892 r., ponownie wysunęła kandydaturę Harrisona na prezydenta. Harrison przegrał jednak wybory ze swym demokratycznym rywalem, Groverem Clevelandem, którego pokonał cztery lata wcześniej. Harrison przegrał wybory, mimo że kandydat populistów, James B. Weaver, uzyskał milion głosów, które w zasadzie przypadłyby demokratom. Porażka Harrisona była tym bardziej