przełomu, czyli przejścia w pisaniu na inny język, dopatruję się obawy przed utratą tożsamości, bo na pewno, zmieniając język, stajemy się kimś innym. <br> Byłem mieszkańcem krainy idealnej, istniejącej bardziej w czasie niż w przestrzeni. Tworzyły ją stare przekłady Biblii, pieśni kościelne, Kochanowski, Mickiewicz, poezja mnie współczesna. Jak się miała ta kraina do kraju rzeczywistego, nie jest jasne. Cały bolesny kompleks bycia Polakiem i znoszenia, jako swoich, tego mnóstwa karykaturalnie wykrzywionych gęb ludzkiej masy, której liczne cechy są przygnębiające. Przeciwko temu kompleksowi stawiałem moich bohaterów języka. W młodości przedstawiało mi się to niezupełnie wyraźnie, tyle że Pan Tadeusz istniał jako podstawa, norma