miejsca jest dużo lepsza widoczność. Na niewielkiej jakby grobli uwitej ze ściętych wierzbowych konarów siedzi bóbr! Odsłonięty, nie skryty pod gałęziami. Po prostu siedzi nad wodą i zawzięcie gryzie. Z czasem pojawiają się wątpliwości - może to jakiś korzeń, może coś innego... Ale przecież porusza się, a na wodzie pojawiają się kręgi, gdy zanurzy pysk w taflę... Po kilkunastu długich minutach znów pojawiają się fale, lecz tym razem idą z drugiej strony. To Drugi. Z charakterystycznie uniesionym pyskiem dopływa do siedzącego na widoku Pierwszego. Przez moment jakby zetknęły się pyskami niczym w powitalnym pocałunku i przybysz ląduje na grobli obok poprzednika. Miesiące