koloru i chyba z tej samej materii, tak samo delikatnie chłodna, miękka, obrzmiewająco omdlewająca. Dotykałem jej, a ona podawała mi siebie i czereśnie, siebie z czereśniami, odbierałem owoce z tą samą delikatnością, przegryzałem cieniutką skórkę i natychmiast na mój język wylewał się słodki do omdlenia sok, rozpływał po ustach niczym krew z przegryzionej wargi. <br>Im bardziej czułem się zewnętrznie, cieleśnie zaspokojony, tym większy odczuwałem niepokój. Wiedziałem, że jeśli nie uchwycę tego mechanizmu pogłębiania niepokoju w sobie na samym początku, kiedy jeszcze nie jest zbyt mocno osadzony, to nie uda się już nigdy, będzie po prostu za głęboko, za daleko, za późno