przez krzewy i zarośla, potykał o jakieś korzenie, przez cały czas nie wypuszczając z rąk młota, pamiętając, iż dla zamaskowania zbrodni bezwzględnie musi go wrzucić do Wisły. Broń Boże nie gubić byle gdzie!<br>Pościg za nim nie ustawał. Co gorsza, skądś, z dala, dobiegł jego uszu dźwięk, który zmroził mu krew w żyłach. Szczekanie psów! Lada chwila wywęszą go i dopadną milicyjne psy! Co robić?!<br>Zarośla skończyły się nagle i zziajany Lesio ujrzał przed sobą ulicę, po której jechał nocny autobus. Autobus właśnie zatrzymał się na przystanku i Lesio runął do środka, mętnie myśląc, że doleciał tak chyba aż do Żwirki