było jednak momentem zwrotnym, równało się bowiem rozbiciu kultowego zwornika politycznej organizacji plemion. Mało- i wielkoplemienne wiece, pozbawione oparcia w pogańskim sacrum i autorytetu wyroczni, nieodwracalnie traciły swoje znaczenie. Jednocześnie rosło znaczenie króla (księcia). Uwolniony od ograniczeń ze strony wiecu, wspierany od początku przez Kościół, król wykorzystywał tradycyjne prerogatywy wielkiego krewniaka, wielkiego wojownika i wielkiego sąsiada, aby z przywódcy swojego plemienia stać się władcą ponadplemiennego państwa. Miejsce tradycyjnej starszyzny zajmowała w tym państwie skupiona wokół panującego grupa rządząca. Zmierzch instytucji wiecowych pozwalał to zastąpić złożoną z segmentów organizację wspólnot plemiennych przez bardziej zintegrowaną strukturę polityczną średniowiecznej monarchii.<br>Chrzest był jedną z