ale nie mających dostatecznego doświadczenia i utrwalonej jako nawyku koordynacji wzrokowo-ruchowej. Tu właśnie tkwi najwięcej przyczyn niejednolitego celowania i "zrywania" strzału. Niewątpliwie w miarę zdobywania niezbędnego doświadczenia i praktyki błędy tego rodzaju mogą być usunięte przez umiejętny trening. Można więc zastanowić się, czy żołnierzy z pourazowymi stanami oka i krótkowidzów nie należy w początkowym okresie szkolenia uczyć celowania z mniejszej odległości, na przykład 50 m. W miarę postępów w szkoleniu i zdobywaniu <page nr=58> niezbędnej praktyki odległość celowania można stopniowo zwiększać, aż do odległości zwykle stosowanej. Wydaje się, że w ten sposób można łatwiej doprowadzić do przystosowania ich narządu wzroku do widzenia