był udój, centryfuga, serowiarnia, odstawa i dochód z kurnika. Funkcję objęła przed rokiem, po zgonie zasłużonej gospodyni majątku. Mówiono, że zmarła była wieloletnią kochanką dziedzica, a praktykant Józio stanowił owoc tego związku. Obecnie mieszkańcy podniecali się ewentualnością małżeństwa Borowskiego z panią Iną. Niełatwo było wyobrazić sobie razem tę parę. On - krwisty, pięćdziesięcioletni, pełen animuszu mężczyzna, ona - delikatna, wiotka, bardzo jeszcze urodziwa. Mówiła cichym głosem, poruszała się wolno. Dotąd chyba nie mogła otrząsnąć się po przeżyciach w Warszawie. Straciła w Powstaniu brata, bratową i bratanicę. Tę ostatnią w okrutnych warunkach "Zieleniaka", dozorowanego przez własowców. Smutna, wytworna pani była wciąż jeszcze przerażona życiem