aby przepuścić zaprzęg pana Pluski wracający na noc do domu. Furman spał z przekrzywioną głową, za jego plecami kulił się zmarznięty i senny Ferdzia. Koń cierpiący na astmę rzęził miarowo, zasłuchany w tępy, jednostajny stukot swoich kopyt. Rosistą miedzą, skracając sobie drogę, jął się Polek wspinać pod górę. Gdzieś w krzakach odzywały się hałaśliwe, natrętne słowiki, głusząc cierpliwy jazgot pasikoników. U państwa Puciałłów we wszystkich oknach było światło. Polek przystanął pod drzewem jarzębiny, poszukał okna, w którym zwykle widywał Wisię. Żółta, szczelnie wszystko zasłaniająca firanka wydymała się jak żagiel pod ciężarem niewyczuwalnego podmuchu. Jakieś strzępy rozmów, odgłosów powolnej krzątaniny wieczornej wysypywały