na nowo ich ciała odrodzone. <br>- Możemy tu usiąść i czekać po cichutku - powiedziała w końcu Helenka. - I nawet pomódlmy się trochę. Tu jest bardzo ładnie i wcale się czegoś nie boję. <br>Henrysia chciała odpowiedzieć, gdy nagle od lasu dobiegły głosy. Chwyciły się więc za ręce i błyskawicznie zaszyły w gęstwę krzewów koło kapliczki. <br>Głosy zbliżały się, liczne i znajome. Za chwilę już rozbrzmiewały pod murem cmentarza. Myśliwi okrążyli go dookoła i pełni zawodu naradzali się kłótliwie. <br>- Wracajmy do lasku. <br>- Dalej pójść nie mogły, bo zboże. <br>- Może w zbożu? <br>- Wiesz przecie, że nie wolno! <br>- Z taką Helenką to nigdy nie wiadomo. <br>- Wiadomo