szybę. Widzieliśmy ją, jak położyła palce na szybie i coś krzyczała. To nie jest tak, jakby wyłączyć głos z telewizora. To coś gorszego. Ona krzyczała, a nam wydawało się, że krzyczy na nas, krzyczy rozcapierzonymi palcami swoich dłoni. Wydawała się naprawdę wściekła. Ale potem okazało się, że nie, że ona krzyczała ze strachu, że jej nie słyszymy. Błagała nas, żebyśmy ją wypuścili, ale jej krzykowi coś się przytrafiło, że "słyszeliśmy" go inaczej.<br>A teraz stałem przed zamkniętymi drzwiami do łazienki. I też wydawało mi się, że krzyczę, a stałem w zupełnym milczeniu. Stałem. Czekałem. Nasze usta są daleko. Jeśli wiatr wygnie