II<br>Kiedy już słońce zaszło, ojciec i Henrysia pożegnali białych chłopców i łódź żaglową. <br>- Do widzenia - wołali chłopcy - my to się na pewno spotkamy!<br>Ojciec nie miał pod tym względem żadnych wątpliwości. <br>- Naturalnie, bo przecież teraz my musimy poczęstować was koszykiem wisien - wołał powiewając panamą. <br>- Może to będzie już zima! - krzyknął już z daleka Antek. <br>- W zimie są jabłka i pomarańcze - odkrzyknął ojciec i łódź oddaliła się, wdzięczna i chybka, pod wzdętym żaglem. <br>Szli teraz ojciec z Henrysią ku wsi niedalekiej. <br>Od brodu dziewczęta pędziły krowy w rzece wyszorowane, gwarząc i sprzeczając się wesoło. Niebo wzniosło się wysoko, niepokalanie czyste. <br>- Czy