padł na władców Włodzimierza nad Klaźmą, który od czasów Andrzeja Bogolubskiego uważany był za główny ośrodek Zalesia. Wraz z tytułem wielkoksiążęcym Włodzimierz przechodził zwyczajowo na każdorazowego seniora książąt Zalesia, dawnej ziemi rostowsko-suzdalskiej. Była to godność czysto honorowa, tym bardziej że wielu innych książąt zaczęło zwać się "wielkimi". Miał jednak książę Zalesia mandat chana i możliwość wezwania w każdej chwili oddziałów tatarskich, a to dawało mu już władzę rzeczywistą. Tatarzy rozumieli to, starali się więc przyznawać tytuł wielkoksiążęcy i panowanie nad Włodzimierzem (przez "carską" nominację - jarłyk) coraz to innemu ze skłóconych książąt. System okazał się znakomity, bo książęta kontrolowali się wzajemnie