z Warszawy popierali tylko swoich, wykazując ogromną gorliwość w zajmowaniu wszelkich stanowisk w redakcjach i wydawnictwach, potem, kiedy przekonali się, że krakowianie mają również sporo do powiedzenia i nie są kolegami li tylko z powodu przynależności do związku - pogodzili się z myślą, że wszyscy mamy jednakowe prawa i to ich kumoterstwo przestało istnieć. Gdy jednak przypomnę sobie zachowanie Juliusza Wirskiego, który uważał się za niedocenionego geniusza dramaturgii, lub Zygmunta Karskiego z jego wyniosłym stylem i pretensjami, trudno mi przychodzi stwierdzić, że nie przestali być "warszawistami" do końca. Według nich bowiem winniśmy byli leżeć przed nimi plackiem, jako że zmuszeni opuścić swe