i Sonia, i ja zostaliśmy odrobinę w tyle za Albinem i Hamidem, i ująłem jej dłoń, i tak jechaliśmy obok siebie, trzymając się za ręce, i od razu zapomniałem o legendarnym mieczu Achemenidów, i nie zaprzątały mi teraz myśli krwawe dzieje dynastii, wojny, sprzysiężenia i spiski, i skrytobójcze mordy, bo łączyło nas, mnie z Sonią, tętno krwi, jej rytm, w tej chwili, gdy pedałowaliśmy obok siebie, niespieszny i spokojny, ale kryjący w sobie zapowiedź tego pośpiechu, tej niecierpliwości, które spadły na nas już dwukrotnie - nie bez nadziei i wiary, że się powtórzą, że jeszcze niejeden raz zwiążemy się tu na ziemi