dwóch białego wina francuskiego. Zygmunt szalał z radości. Pani Bove skarciła męża żartobliwym spojrzeniem, na co on ucałował jej policzek. Dziadzia patrzał na butelki jak szatan na niewinne duszyczki. Lucjan zapamiętale cyrkulował między stołem a patefonem. Upływały godziny pełne nieprawdopodobnej wesołości. Atmosfera saloniku nabrzmiewała od śmiechu i zdawało się, że lada chwila coś trzaśnie. I trzasło.<br>Bowiem w pewnej chwi1i pani Bove nachyliła się do ucha Dziadzi i powiedziała, rozkosznie grożąc mu paluszkiem:<br>- Uratowałam pana od niemiłej sytuacji. Na przyszłość nie będzie mi pan mówił podobnych świństewek?<br>Ach, Bove, Michał Bove akurat to usłyszał. Napełniał kieliszek czy coś takiego, dość że był