Patrzę dookoła siebie. Książki, stosy nieprzeczytanych książek, tak dawno nie byłam w teatrze, bo sama ciągle coś gram. Kiedy ostatni raz byłam w kinie, wyszłam w połowie filmu, kiedy bohaterowi siódmy raz kołdra zamieniła się w pustynię ("Angielski pacjent"). Nowości oglądam na wideo "na szybkim biegu", i musi być nie lada co, żebym zwolniła. Nic nie wiem, nic nie rozumiem, tracę wiarę. I entuzjazm. Jak mogę myśleć, że mój punkt widzenia, moja wyobraźnia, moja interpretacja może kogoś zająć, za 20 złotych od biletu? Jedyna moja nadzieja jeszcze w tym, że i Wy macie podobne problemy. Ale wątpię.<br>Czy ktoś wie jak pozbyć