byłoby dobrze rozpłakać się! <br>Henrysia powiedziała nienaturalnie swobodnym głosem: <br>- Nie bardzo jestem zmęczona i jeść mi się nie chce. Czego ten głupi Bobek znów się śmieje? <br>Las się skończył, a zaczynał się wielki, złoty łan zboża. Z tego miejsca nie było widać wsi ani ludzi, ani zwierząt - nic, jeno ten łan falujący po obu stronach drogi jak rozkołysane morze. <br>Henrysia usiadła na ziemi. <br>- No, dobrze - powiedział ojciec - widzę, że nie możesz iść dalej. Zaczekaj tu z Bobkiem, a ja wejdę na to wzgórze i rozejrzę się po okolicy. <br>Odszedł - Henrysia nie pożegnała go ani słowem. Z oddali jeszcze krzyknął: <br>- Tylko nie