rewolucjonistów, którzy nie tylko głosili potrzebę radykalnych, a jeśli trzeba, to nawet gwałtownych przemian, ale rozumieli, że jedynie w ten sposób mogą poprawić swój własny los.<br>Wywodził się z pasztuńskiego plemienia Charotich, którzy w dziewiętnastym stuleciu pozwolili emirowi Abdurrahmanowi wypędzić się z rodowych ziem i przesiedlić aż na północ od łańcucha Hindukuszu. Zamieszkujące południe kraju pasztuńskie federacje Durranów i Ghilzajów pogardzały więc Charotimi i uważały ich za obywateli drugiej kategorii. W mniemaniu Pasztunów ktoś, kto pozwolił wygnać się z rodowych ziem i cmentarzy, gdzie spoczywają prochy przodków, nie zasługiwał na szacunek. Charoti nie mogli więc liczyć na posady w państwowej administracji