Na bibliotecznej wyspie. Było w niej coś zapewniającego bezpieczeństwo i trwanie. I coś nieuchronnie proroczego: w pokojach mojego łódzkiego dzieciństwa stanąć miały po latach rzędy książek biblioteki miejskiej. Przetrwał zapach kurzu i druku w przedziwnej jadalni, gdzie nie ma już niskiego kredensu ani kryształowych drzwi, ani stołu na grubych lwich łapach, ani porcelanowego zegara, ani kolan, na które się wdrapywałam. Jest oddział miejskiej biblioteki. Czas zatoczył wiele kół, aby zamknąć mój los w kręgu metafory.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;A LĘK JEST NAOKOŁO&lt;/&gt;<br>Tempus fugit, scripta manent.<br>Był zawsze, zaczajony na mnie w murach tego ciemnego mieszkania, w kwiatach tapety i stiukach sufitu, w okrągłych