milknął, przemykał się wśród pomiętych, pokrwawionych prześcieradeł do wyjścia, w drzwiach zatrzymywał się, żeby jeszcze pomachać ręką, wreszcie znikał przygarbiony, nagle postarzały.<br><br>Zabrano ostatnich rannych. Przyszedł dziadek, wziął córki za ręce, jak wtedy gdy były jeszcze dziewczynkami, i poprowadził do domu. Był ciepły wieczór, wszyscy wylegli do ogródków, zasiedli na ławeczkach, a oni szli ulicą, odpowiadając bez ustanku na powitania. Dom przy Głośnej 9 stał cichy, bezpieczny, wyczekujący. Szli wolno, by przedłużyć tę ostatnią chwilę dzieciństwa.<br><br>Następne dni wypełnił warkot wojskowych ciężarówek i sąsiedzkie szepty. Było gorzej i gorzej, niewyobrażalnie wprost źle, gdy pojawiła się więc możliwość repatriacji, wszyscy popędzili do