i po zabawie. Finito. Teraz świat powinien stanąć na wysokości zadania, przyjść w sukurs Zygmuntowi i jego perypetiom, lecz nic takiego nie nastąpiło. Świat nie pociemniał, nie ozwał się żaden pomruk z nieba, miasto nie zamarło. Żadnego odpowiedniego do sytuacji komentarza. Wprost przeciwnie, wypogodziło się. Chmury wschodnie zapadły w przedpołudniowy letarg. Upodobniły się do śpiących więźniów, których budził niespokojny sen. Podrywały się co chwila i wyrzucały przed siebie ręce, kreśląc niebo zygzakami białych palców, po czym znowu zasypiały. Co to jednak miało wspólnego z Zygmuntem? Nic. Przecież drzewa szumiały zwyczajnie w serpentynach morelowego światła, ludzie jak zwykle spieszyli się do pracy