wzroku, zdolności <br>poruszania się. Śmierci... Biały, sztywno nakrochmalony fartuch lekarza odbijał <br>pełne złości spojrzenia Jakuba. Jak pancerz chroniący przed niepotrzebnym współczuciem.<br>- Mario, przecież nic takiego nie było w naszym życiu.. - Jakub rozpaczliwie <br>szukał w pamięci argumentów. Oboje chcieli dziecka. Czekali na nie od tak dawna. <br>Czy radosna nowina może spowodować letarg? Przyglądał się szczupłej, jasnowłosej, <br>nieruchomej kobiecie. Przecież znał ją. Jej myśli, obawy, pragnienia. Jej uporządkowany <br>czas i uporządkowane istnienie.<br>- Coś ci powiem, Mario. - Jakub nachylił się nad ciałem żony. - Ten lekarz to <br>pedał.<br>Per rectum. Łacińsko-dostojna tajemnica. Jak perpetuum mobile i apage satanas. <br>Perpetua i Felicyta. Permanentnie pergonalem ją