podobny do szlochu głos zapalała światło <br>i pochylała się nade mną. Sztywniałam wówczas <br>cała ze strachu, a serce poczynało mi bić mocno i gwałtownie <br>jak u zbrodniarza złapanego na gorącym uczynku. Starałam <br>się oddychać miarowo i równo, z twarzą zwróconą <br>do ściany, ażeby nie było widać, że jest mokra <br>od łez, i żeby rzęsy nie drżały. <br><br>I Frulein Anna uspokojona odchodziła. <br><br>Czasem znowu ojciec wchodził cicho do mego pokoju i stał <br>długą chwilę przy moim łóżku. <br><br>Poznawałam natychmiast jego krok i ogarniało mnie dziwne <br>uczucie. Ojciec był mi teraz bliższy niż kiedykolwiek - wiedziałam, <br>że tęskni tak samo jak ja. Były chwile